Blog: Serotiniteit

Naderende of dreigende serotiniteit

Tjonge, het is een hele mond vol! Wat betekend dat? Als een kind na een zwangerschapsduur van meer dan 42 weken wordt geboren, wordt het ‘serotien’ genoemd. We spreken van naderende of dreigende serotiniteit vanaf week 41 van je zwangerschap en van serotiniteit vanaf week 42.

Zoals je vast en zeker weet is de tijd dat je bevalt tussen de 37 en 42 wkn zwangerschapsduur. Het gemiddelde is de 40 weken. Deze wordt heel exact vastgesteld met de zogenoemde uitgerekende datum. En die dátum doet het hem.. Het is je werk-datum; je noemt hem bij iedereen dat je dan bent ‘uitgerekend’. Iets eerder bevallen is verrassend en vinden we fijn, maar bevallen ná die datum levert je heel wat onrust op. Om te beginnen al door de opmerkingen uit de omgeving; ‘rommelt het al?’ of ‘ow, je bent er nog!’ of ‘pfoe.. pittig zeg’ of .. vul het zelf maar in.

En ik kan het weten …. want ons derde kindje diende zich aan bij 41+5 weken.

Van de eerste beviel ik bij 41+0 wkn, in het ziekenhuis. Ik zou die dag gestript gaan worden, maar in de nacht voorafgaand diende ze zich spontaan zelf aan.

Van de tweede beviel ik bij 40+5 wkn, in het ziekenhuis. Ik had er al rekening mee gehouden dat ik vast een week voorbij de vastgestelde datum zou gaan, dus het viel me mee.

En toen de derde.. Ik rekende voor mijzelf al op een week na de vastgestelde datum. Dit zorgde er wel even voor dat ik bij 37+0 ineens realiseerde dat ik ook nú al zou kunnen bevallen; ik was tenslotte bij de tijd aanbeland dat je mocht bevallen! Na een dag was de schrik verdwenen..

Een hittegolf (ja, die van 40grdn) volgde. Pff.. dát vond ik pas pittig! Een peuter en bijna kleuter om je heen en dan hoog zwanger. Maar ja.. dat was de consequentie nu eenmaal als je snel weer zwanger werd.

Langzaam naderde ik de vastgestelde datum. Het was op een zondag.. en ik bleef nog zwanger zoals verwacht. Het weekend naderde. Stiekem hoopte ik dat ik zou bevallen, want dan kon de oudste nog even wennen voor ze naar school ging op de maandag.

Maar het weekend ging voorbij en de maandag kwam, zonder baby. Ik koos er voor om dan deze dag gestript te gaan worden, want ik voelde toch ook wel de dreiging tot een inleiding en ik wilde zo graag toch nog een spontane bevalling de kans geven!

Tjonge, ik wist niet dat het strippen toch nog zo vervelend kon zijn! Ik voelde me wel een beetje een aansteller; ik had het al bij zoveel andere vrouwen gedaan en nu lag ik daar te piepen. Maar goed, alles voor het goede doel; die spontane bevalling. Ik had al goed 2 cm, in combinatie met die pijn (want dan deed ze ook echt wat) gaf dat moed! Mocht de baby nou toch niet komen, dan toch maar weer na 48u een herhaling.

En die was nodig.. Het strippen was geen pretje, maar daarna volgde een enorme stilte. Ik voelde geen krampje of niets en ik had geen slijm- of bloedverlies. Wel een ‘beetje’ teleurstellend.

Vanaf die maandag dat ik gestript was, was ik elke avond hoopvol; want komende nacht kwam het vast. Ik had me ingesteld op de nacht, want dat was tenslotte vorige keren ook zo.

Donderdagochtend, 41 + 4 weken, werd ik wakker. Zwanger.. Ik barste in tranen uit. Hoe moest ik nu oooit deze dag nog weer doorkomen! Ik wilde zo graag kraamvrouw zijn en niet meer nóg een nacht in moeten als zwangere. En dan die inleiding.. De richtlijn om vliezen te breken in de avond en dan de kans dat je die nacht beviel zag ik niet zitten; want beide vorige keren hadden ze in het vruchtwater

gepoept waardoor ik in het ziekenhuis belandde. Dus dat had deze vast ook al gedaan en dan zou ik meteen in het ziekenhuis zitten.. De hoop op dan nog een spontane start was dan weg.

Die tranen.. dat luchtte al wel echt even op! Daarna heb ik m’n collega gebeld, want ik wist het even niet meer. Wat was het fijn om even te sparren, even te overleggen en even m’n verhaal te doen! Uiteindelijk trok ik zelf de conclusie; ik zou gewoon afwachten tot 41+5 voor het breken van de vliezen. Ik gaf de spontane start nog een kans. En hoe erg zou het zijn om ingeleid te worden? De verhalen over dat het wel wat pittiger zou kunnen zijn? Maar zo’n inleiding gaf juist nog die extra ervaring die ik nog niet had. En vele moeders hebben dat ook al gedaan. Dus ik zou dat toch ook gewoon kunnen? En er kwam toch wel een einde aan het geven van die kans, want 42+0 was sowieso einde zwangerschap.

Ik gaf me over…

Vrijdagochtend 4.45u werd ik wakker.. zwanger. Ik sliep half weer in toen ik iets in m’n onderbuik voelde, maar negeerde dat. Even later voelde ik het weer, wat sterker, wat krachtiger. Nu werd ik wel wat alerter.. zou..? Nee, dat zal vast niet; vanavond zouden m’n vliezen worden gebroken en dán zou ik pas gaan bevallen. Het was nu 5.10u. Om 5.20u voelde ik het weer.. en ik kon nu niet blijven liggen; te pijnlijk. Ik ging naast m’n bed staan. Nu hield ik de klok goed in de gaten.. zou het weer komen? Ja.. om 5.30u was het er weer, nog wat krachtiger en pijnlijker en ik moest wel even wat wegzuchten. Rond 6.00u sprong ik een gat in de lucht (figuurlijk dan), want ik wist het zeker: het was begonnen!!!

Het maakte me helemaal niet meer uit hoe het zou gaan, maar het wachten na die vastgestelde datum was beloond!

En als cadeautje heb ik mogen ervaren hoe het is om thuis te bevallen; om 8.35u werd onze zoon geboren, 10 min na dat de vliezen gebroken waren en er sprake bleek van meconiumhoudend vruchtwater.

Het is een hele mond vol, die ‘dreigende serotiniteit’. Maar het brengt ook veel met zich mee als je eenmaal in die periode beland. Wat vooral belangrijk is; wat zijn jouw gevoelens, je wensen, je verwachtingen, je ideeën? Praat daar samen over met je verloskundig zorgverlener, want daarmee kom je verder en blijf jij krachtig staan in het jouw proces!

Groet van Dirrianne